Bir NC, Bir Ben, 2 ülke, 24 Şehir ve 7,000 Km. Yol

[İbrahim DEĞERLİ]

Dönerken aynı yoldan dönmeyim, hem de kendi köyüme de uğrayım diye rotamı değiştirdim. Çok uzun zamandır gitmediğimden giderken yolda köylülerden tarif aldım. Bir yol gösterip” bu yol gider” deyince daldım yola. Aman yarabbim yol değil resmen tarla. Zaten baya bir gidince buranın orman yolu olduğunu öğreniyorum ama geri de dönemiyorum, öyle böyle derken yaklaşık 20 km. bu yolda gidiyorum. Ama 20 km. tam iki saatte alıyorum. Nihayet çocukluğumuzda her yaz geldiğimiz dedemn köyüne biraz geçte olsa giriyorum. Daha girer girmez 25 sene önce aldığım kokunun aynısı burnuma gelince bütün yorgunluğum bitiyor.



O armut ağacının kokusu, yaprakların hışırtısı, akan derenin sesi, az da olsa tezek kokusu beni benden alıyor, 25 sene önceki çocuğu sanki içimde hissediyorum. Bizim ne hale geldiğimizi, asıl bizim yaşamımızın kötü olduğunu bir kere daha hissediyorum. Damarlarımda akan kanın dolaştığını ble hissedebiliyorsunuz burada.
Çocukluğumda her yaz geldiğimiz dedemin evi. Dedem hayatta olmadığından kimse yaşamıyor ama yıllara inat hala çökmemiş.

[İbrahim DEĞERLİ]

Burada hayatta olan ve bahçeye fındık toplamaya gitmemiş birkaç yaşlı köylülerle muhabbet edip artık şehir merkezine dönüyorum. Geceyi burada bir akrabamda kalıp, sabah erkenden kahvaltı için, daha önce internette görüp “birgün mutlaka gidip şurda kahvaltı yapacağım” dediğim, Bulancak’a yaklaşık 50 Km. uzaklıkta olan Giresun / Dereli Duroğlu Beldesinde de ki Kök Evine kahvaltıya gidiyorum.



Burası hakkında özellikle bilgi vermek istiyorum. Burası Giresun merkez’e yarım saat uzaklıkta her doğaseverin mutlaka ama mutlaka uğraması gereken bir yer. Sahibi Ergun abiyle yaklaşık iki saate yakın muhabbet ettik. Tamamen doğa aşığı bir işletmeci. Çok entellektül ve muhabbetiyle ağzımı açık bırakan bir şahsiyet. Ergun abinin hikayesi de çok ilginç;

15-20 sene önce Giresun’dan Almanya’ya göç ediyor ve bir süre sonra nazi olayları çıkıyor ve olaylar esnasında Ergun abiye de zarar veriyorlar. Ergun abi de insanlara kızıp terk ediyor Almanya yı (Hikaye uzun ama ben özetledim) Gelip Giresun’da bir nalburiye dükkanı açıyor. Bir şekilde insanlar iyi niyetini suistimal edip dolandırıyorlar. Ergun abi bütün malvarlığını satıp borçların ödüyor ve insanlardan uzak kimsenin gelip geçmediği bu yere geliyor. Yaklaşık beş sene hiç elektrik, on sene de televizyon olmadan derme çatma bir binada yaşıyor. Yerli halk buna Robinson adını takıyor (Buna da çok kızıyor)Burada tabiattan topladığı ağaç köklerinden heykelcikler yapıyor. İnsanlar yanına gidip gelirken bu köklerden dolayı Kök Evi olarak kalıyor. Zamanla orasını ufaktan ufaktan tesis haline getiriyor.


Ergun abi paraya önem vermeyen çok farklı düşünen bir adam. Öyle herkesi kabul etmiyor. Tur otobüslerini ve aşırı gurupları direk geri çeviriyor. Bana sadece doğa için gelsinler başımın üstünde yeri var diyor. Tesisi kafasına göre açıp kafasına göre kapatıyor. Görünen her şeyde el emeği var. Masalar, pecetelikler, banklar, hamaklar, voleybol sahası, köprüler… hepsini kendi yapmış. Doğa severler için oraya bir tane çadır kurmuş isteyen gelip burada ücretsiz olarak konaklayabiliyor. Buna biz motosikletçiler de dahil. Eğer karadenize gidecekseniz mutlaka uğrayın derim.

[IMG]http://3.bp.blogspot.com/-FnPYdsy6fa4/Tj2zRkopl9I/AAAAAAAAAPw/3USCZcA8Spg/s1600/uk_KokEv004.jpg[/IMG

[İbrahim DEĞERLİ]

Maps : https://www.google.com/maps/dir//40.7869204,38.4079361/@40.7872991,38.4074707,550m/data=!3m1!1e3





Bu güzel mekanı da anılarda bırakıp düştüm yollara. Dereli'den 50-60 Km. sonra Tirebolu'da mola vereyim dedim. Daha önceden çaylarının doğallığı ve tazeliği ile ünlü Tirebolu 42 de mola verdim. Buranın özelliği de, çay bahçelerinin denizi görmesi nedeniyle çayların daha güzel olduğuna inanılıyor. Dünyada (yalan olmasın) sadece Giresun/Tirebolu da olduğu fabrika çalışanın tarafından söylendi.

[İbrahim DEĞERLİ]

Çayımızı içip muhabbetimizi de yaptıktan sonra günlük hedefimiz olan Uzungöl'e doğru sürmeye başladım. Of'a geldiğimde yağmur yavaş yavaş atıştırmaya başladı. Bulutlara baktım Çaykara tarafı açık gözüküyordu. Ben gidiyorum yağmur beni takip ediyor, uzun bir süre böyle devam ettikten sonra, çok fazla ıslanmadan nihayet Uzungöl'e geldik.

Gölün etrafında motorla bir tur attıktan sonra, havada kararmaya başladığından çadır için yer aramaya başladım. Bu benim Uzungöl'e ilk gelişimdi ve çadır kurulacak pek alan bilmiyordum. Tura başlamadan önce yaptığım araştırmalarda gördüğüm hep dağın başında Uzungöl manzaralı çadır kuranları görmüştüm. Tam lokasyonu bilmediğimden kafamdan yer aramaya başladım.

Epey bir tepeye tırmandım, dağın zirvesine geldim ve oranın ıssız orman olduğunu görünce biraz tırsıp geri dönmeye başladım. Dönerken eski bir kuruluğun cafe haline getirilmiş, isminin Galo Omad olduğunu öğrendiğim bir yer gördüm. Bir kaç çay içip orada çalışanlarla samimiyet kurdum. Onlarda bize bu gecelik kafenin bahçesine çadır kurabileceğimiz söylediler. Kendilerine karadeniz usulü kuymak yapmışlar, bizi de davet ettiler. Tabii ki böyle bir teklife hayır diyemediğimizden daldık kuymağa
Çadır manzaramız:



Moskovanın Şifresi Temel'in çekimleri de burada yapıldığını öğreniyoruz.

Sitesi : http://www.galoomad.com/
Hayatımda hiç bu kadar güzel uyuduğumu hatırlamıyorum desem yalan olmaz herhalde. Sabah gözümü açtığımda çadırdan çıkmadan yattığım yerden Uzungöl'ü tüm doğallığı ile görmek hayatımın en güzel anlarından biriydi. Benden bir tavsiye; eğer Uzungöl'e gitmek istiyorsanız, gidin çevresinde bir tur atın ve çıkabildiğiniz en yüksek noktaya çıkıp manzaranın keyfine varın. Zaten her yer turist dolmuş, her yerde farklı diller konuşuluyor. Merkezinin normal bir meydandan farkı kalmamış. Ama yüksekler bir harika....
Buradan asıl niyetim Soğanlı geçidine gitmekti fakat, hem motorun yükü hem de artçıyla beraber işkence olacağını düşündüğümden rotayı, hep merak ettiğim Ağaran Şelalesine çevirdim. Rize'nin Çayeli ilçesinde bulunan; gördüğüm en güzel şelalelerden biri olan bu şelale, gerçekten gidip görmeyi gerektiren bir yer.

[İbrahim DEĞERLİ]

Gerçekten dokusu bozulmayan ender doğal güzelliklerden bir yer. Şelalenin zirvesine, yan tarafından küçük bir patika yoldan düşe kalka 20-25 dakikada çıkıp, yukarıda bulunan doğal oyuklar havuz gibi olmuş. Girip rahat rahat serinleyebilirsiniz.

Burada, Konya'dan kalkıp otostopla Karadeniz'i gezen bir gezginle tanışıp, epey muhabbet ettik. Manzaraya karşı çayımızı içtik.
[IMG] https://scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net...97375616_o.jpg [/IMG]

[İbrahim DEĞERLİ]

Burada da epey vakit geçirip vakitte geçince bu güzellikten ayrılık zamanı da geldi. Buradan çıkıp Rize'nin güneyinde, Fırtına Vadisinden geçip, Rakımı 750 metre olan, Fatih Sultan Mehmet Han zamanında ileri karakol ve gözetleme yeri olarak kullanılan Zil Kaleye geçiyoruz.
Fırtına Vadisinden bir kaç kare (Laz Vayvır'a dikkat )










Manzara harika, 40-50km. içinde bir yapının olmadığı harika yollardan geçerek geliyoruz buraya. Kale olarak da kullanılan bu yapı günümüzde restorasyon görmüş ama aslından çok şey kaybetmiş. İçerisinde kaale alınacak çok şey olmasa da, manzara için mutlaka gidilmesi gereken bir yer. Giriş için Müzekart geçmiyor. Yanlış hatırlamıyorsam 3-4 TL gibi bir ücreti vardı.

[İbrahim DEĞERLİ]

Burada da güzel vakit geçirip asıl çadır kurup, geceyi geçirmeyi planladığımız Ayder Yaylasına geçmek için yola düşüyorum. Yolda giderken acıkıp, "şurada mı yiyelim, burada mı yiyelim" derken Fırtına Deresi kenarında düz bir çimenlik lan görüp o tarafa doğru gidonu çeviriyorum. Yaklaştığımızda bir ailenin orada olduğunu görüyoruz. Hemen motordan semaveri, mangalı çıkarıp bizde dere kenarına gidiyoruz.

Biz malzemeleri hazırlarken orada bulunan ailenin Suudi bir aile olduğunu anlıyoruz. Ailenin Reisi olan Halid abi ile muhabbet etmeye başlıyoruz. Halid abi Suudi Arabistan'da mühendismiş ve ailesi, oğulları ve gelinleriyle Karadeniz'e tatil'e gelmiş. Kadınlar bizden 50 metre ileride kendileri ayrı eğleniyorlar. Bize kendi çaylarından ikram ettiler, çay çok farklı bir çaydı. Demi, şekeri, suyu aynı demlikte olan ayçiçeği yağı renginde bir çaydı.
Biz kendimize mangal yaparken Halid abi elinde bir tabak pilavla çıkageldi. Bu pilavın kendi yörelerine ait Roj Pilavı olduğunu mutlaka yememizi söyledi. Biz de hemen çalakaşık afiyetle indirdik.

Pilav gerçekten harika olmuş, içindeki etlerle, bir aile bir ay doyardı herhalde

Halid abi böyle gelince, bende "Halid abi çay öyle yapılmaz böyle yapılır" diyerekten onlara semaverde tavşan kanı çayı hazırladım. İlkten çok komiklerine gitti, semaveri evirip çevirdiler çok hoşlarına gitti Ben Erzurum usuülü kırtlama çay içtiğimden onlara da öğrettim. Normalde ben bir küp şekerle üç dört bardak çay içerken, onlar bir bardakla 4-5 şeker yediler

[İbrahim DEĞERLİ]

Burada da güzel bir şekilde eğlenerek, güzel anılarla yavaş yavaş toparlanıp Ayder Yaylasına doğru sürdüm. Yaklaşık 45 dakika sonra Ayder'e ulaştık. Hemen çadır yeri arayıp güzel bir tepeciğe çadırımızı kurduk.


Bir süre sonra Ağaran Şelalesinde tanıştığımız, gezginle de tekrar burada karşılaştık. Beraber çıkıp biraz keşif yapıp odun topladık.



Böyle yerde uyunulmaz mı? Şu güzelliğe bakın,böyle bir yere getirdiği için, insan motoruna bir daha aşık oluyor.



Burada da bir kadın grubu, kocalarına resti çekmiş ve kocaları evde bırakarak karadeniz turuna çıkmışlar, oturmuşlar manzaralı bir sırta, bağıra bağıra lazca türküler söyleyip duruyorlar. Bizde hemen yanlarına çömüp biraz sallayarak biraz nakarata eşlik ederek başladık bizde eşlik etmeye

[İbrahim DEĞERLİ]

Yine hayatımın en güzel uykularından birini daha uyuyarak, güne bomba gibi uyandım. Geceden tanıştığımız yeni gezgin arkadaşlarla, semaverimiz yaktık. Biri zeytin getirdi, biri peynir, biri ekmek getirerek sabah kahvaltımızı yaptık. Yine yediğim en güzel kahvaltılardan biri oldu.

Yemekten sonra, yolcu yolunda gerek veciz sözüne uyarak, dönüşe geçtik. Yolda giderken Fırtına Vadisinde "Kaz Uçar da Laz Uçamaz mı?" Yazan tabelayı görünce "Hakikaten uçabilir mi acaba?" diyerekten, çelik ilmeği üzerime geçirdim.


Baktım hakikaten de uçuyormuş. Çok harika eğlendim. Fırtına Vadisinin üzerinde bir o yana bir bu yana zipline keyfi yaptım.




Fırtına deresinin dibinden dibinden Sahile kadar geldim. Oradan da Artvin/Hopa'ya kadar sürdüm. Kazım Koyuncu'nun mezarına gideyim dedim ama, yol için esnafa sorduğumda, "yolun sel nedeniyle kapalı" olduğunu söyleyince oraya da gidemedik. Sabah kalkar kalkmaz Karagöl'e çıkayım diyerekten vurdum kendimi yine yollara.

[İbrahim DEĞERLİ]

Borçka Merkez'de depoyu fulleyip, dağ yollarına sarmaya başlayınca bende yine bir neşe başladı. Çıkarken bir alabalık çiftliğinden biraz balık aldım. Yaklaşık 70 km. gittikten sonra nihayet hep resimlerde gördüğüm Karagöl'e nihayet geldim.



Giriş ücretliymiş. Milli Park olarak ilk defa buraya para verdim. Normalde motosikletlerden almıyorlardı ama burada biraz atar yaptım ama yemedi ormancı Buraya çıkarken ekmeği fırından sıcak alırım diye fırın ararken, fırın bulamadım ekmeksiz ekmeksiz geldik buralara Oraya gelen piknikçilerden istediğim, sağolsunlar fazlasıyla verdiler.
Burası gerçekten de doğa harikası bir yer. Çıkması biraz zahmetli ama mutlaka değiyor.


Balığımızı pişirip, çayımızı içip biraz da dinlendikten sonra, Maçahel'e (Camili) çıkmak üzere hazırlandık. Maçahel Türkiye - Gürcistan sınırı olan küçük bir köy. Hep gitmek istemiştim, gidermiyim? giderim dedim bastım gaza çıktım yola.

Borçka üzerinden 90 km. olan Maçahel'e gitmek için yaklaşık 30-40 km. yukarı tımanıp, 25-30 km.de dik inişi olan bir yol. Motor ağır, arkaka artçı var, yollar çok keskin virajlı, frene abana abana hidrolikler kaynamaya başladı. Tam dik bir inişteyken bir baktım fren yok hemen vites küçültüp yolun kenarındaki ilk düzlüğe kendimi zor attım. Disklerin ve hidroliklerin soğuması için yarım saat orada bekledim.