Tüm arkadaşlar yazmış gerçi bir eksik bir fazla. bende toparlayayım kendi bildiklerimi belki yazarken eksiklerimi görürüm.
Öncelikle ayak peglerine; ayak parmaklarımızla, ayak çukuru arasında kalan kısmı basarak ve ayağı motosiklete paralel olarak konumlandırarak oturmalıyız. bu konum kasis ve çukurlardan geçerken hafif totomuzu kaldırırken dizlerimize yük binmesini engeller hemde daha akıcı bir mafsal hareketi yapmamızı sağlar. genelde CG cilerde gördüğüm ayakların peglere topuktan basılıp, uçlarının da dışarı ördek gibi sarkması ise hem motosiklet üzerinde yaylanmayı engeller hemde dönüşlerde ayağın zemine sürtmesine sebebiyet verebilir. sırf bu yüzden tıpkı yan ayak açık kalması gibi bir etki yaparak sürücünün dengesini kaybettirip kazaya sebebiyet verdiğini biliyorum.
Ayaklarımızı konumlandırdıktan sonra seledeki pozisyonumuzu bulmanın en güzel yolu önce düzgün basma pozisyonunda iken ayakta durup olduğumuz yere çökmektir. ancak kol uzunluğu ve gidon konumuna göre bir miktar ileri geri yapmak elbette mümkündür. söylenen mesafe, depo ile bacak arasının arasında 4 parmak yada bir yumruk genişliğidir. ancak bu motosiklet tipine ve söylediğim gibi sizin vücut yapınıza göre değişiklik gösterir. Aradaki açıklık dönüşler frenlemeler gibi sürüş pozisyonlarında size esneklik sağlayacaktır.
Totoyuda yerleştirdikten sonra geldi sıra en önemli uzva. aslında kollar ve eller Motosikleti tutma konusunda bir o kadar etkisiz eleman gibi gözükse de, yanlış tutuş hareket kabiliyetinizi %100 etkileyecektir. şimdi; kollarımızı konumlandırmak için, önce dizlerimizi depomuza yapıştırıyoruz. Biliyorsunuz kaymayı önleyici yan pedler, bunun için üretilmiştir. diziniz ile motosikleti tutarken herhangi bir kayma olmasın diye. ardından bilekler kırılmadan elcikleri 5 parmağımızla sıkmadan kavrıyoruz. küçükken yapmışsınzdır; bilya tekerli ahşaptan araba. ve tekerlerinede kalın bir ip bağlanırdı. yön verirken çekmek için. Tıpkı bunun gibi düşünün kollarınızı ve ellerinizi motosikleti tutmaya, kaldırmaya, taşımaya değil sadece yön vermeye yarayan iplermiş gibi.
Tamam şimdi tüm uzuvlarımızla motosiklete hakim olduk peki herşey tamam mı? elbetteki hayır. Şimdi sırtımızı dik pozisyondan hafif yere konmuş çuval misali kambur vaziyete alıyoruz bir başka değişle göbeğimizin üstüne yaslanıyoruz. böyle olunca hem karşıdan gelen rüzgar vb. yabancı cisimlere karşı gardımızı almış oluyoruz hemde alttan vuracak darbelere karşı düzgün konumlandırdığımız dizlerimizle birlikte tampon efekti oluşturuyoruz. böyle bir oturuşta zaten gevşemiş olan kol gerginliğimizi de kullanarak, artık dirsekten kıracağımız kolumuzun, yere paralel biçimde konumlanmasını sağlamış olacağız.
Son kontroller: her şey tamam. Başımızı karşıya da çevirdik.düz yolda gidiyoruz. peki ya viraj ya ani bir şerit değiştirme ihtiyacı? bu durumlarda dizlerimize büyük görev düşüyor. dizlerimiz daima depoya yapışık olmalı, hafiften sıkıyor olmalı ki kollar serbest kalsın ve gidona doğru itme kuvvetini verebilsin. bu kolay kazanılacak bir beceriolmasada motosiklet üzerinde iken sık sık akla getirip dizler sıkılıp kollar ve omuzlar gevşek hale getirilip devamlı çek edilmelidir. zamanla,güvenle ve tecrübe ile bu yeti otomatikleşecektir.
Doğru oturuş pozisyonu konusunu, bildiklerimle özetlemeye!!! çalıştım. bu pozisyon elbetteki amaçlara, motosiklet tiplerine, yol durumuna göre değişiklik gösterecek, belkide tek performans içerisinde, zaman zaman çeşitlenmesi gerekecektir. Örnek: virajlardaki çeşitli oturuş pozisyonları, cross sürüşleri, racing durumları ve hatta yük taşıma pozisyonları.
bu yüzden ayakların pozisyonu ve kolların gidonu tutma yöntemi ve amacı iyi idrak edilirse gerisi teferruat sanırım.
Alıntı ile Cevapla