Sevgili Ersan ÖZYURT,
Teveccühün için tekrar teşekkür ederim. "Üstat"lık bana çok uzak. Ben hâlâ öğrenmeyi sürdüren sıradan bir insanım.
Sizin de çok iyi bildiğiniz gibi her şeyin nelere dair ve nelere karşı olduğunu çok iyi biliyoruz.
Şu an için Akredite olmanın da bir şey çözmediğini ve bu yüzden bir çok akredite kurumdan "sürüşünü akredite ettirmiş" "eğitmen" ve sürücünün
Şile-Ağva yolunda yasal hız sınırlarına uymadıklarını da, bu yüzden ölümlerin olduğunu da bildiğimiz gibi.
Virajda 15 km. daha fazla hızın ise akreditasyon verenlerin bazılarını temsil ettiğini (sizin de bu kişileri bildiğinizi) bildiğimiz bazı "önderlerin"
açıkça beyan ettikleri ifadelerinden bildiğimiz gibi.
Öncelikle otodenetimi sağlamadan 180 sayfalık bir kitap ile 10 - 12 istasyondan oluşan bir öğretiyi dünyanın en zor işi statüsüne sokmakla sorun çözülemiyor.
"- Aman ha! Yanlış bir şey söylerseniz şu olur, bu olur. Siz iyisi mi bu işi bilene bırakın." sözleri ile bir kaç ders kitabı özeti ve bir kaç kılavuz (manuel) için
içeriye ve/veya dışarıya ödenmiş yüklü miktardaki bedelin bir şekilde çıkması gerekiyor elbette. Buna kesinlikle saygım var.
Akredite olanlara da hiç bir söz söylenemez. Harcanmış, para, emek ve en önemlisi "zaman" var. Ayrıca sıkıntı akreditasyonda değil,
akredite olduğu halde gereği gibi çalışmasını sürdürmeyen ve yeterince denetlen(e)meyen kurumlarda.
Tekraren söylüyorum ve bu asla sistematik öğretisine aykırı değildir. "TEORİ PRATİKTEN DOĞAR VE TEKRAR ONA IŞIK TUTAR."
Sistem öğretisinin temeli de esasen budur.
Pratik için de asla bir akreditasyona ihtiyaç yoktur.
Değerli "Ağabeylerimiz", ülkemizdeki yasal otoritenin denetim ve gözetiminde akreditasyon çalışması başlatmış durumda.
Tamamlandığı zaman akreditasyonuna uymak zorunluluğu oluşacak zaten. Çünkü yasal otorite devreye girerek bu akreditasyonu verecek.
(O vakit bazı "akredite" kişi ve kurumlar için "denklik" verilecektir elbette) (Bu konudaki misyonumuzun bir bölümünü tamamladığımızı düşünüyorum.
Sırada motosiklet ehliyet sınavlarının içeriği yer almaktadır.)
O vakit bir çoğumuzun "- Onun var, bunun yok, o iyi, bu tuu kaka" şeklindeki "karın ağrısı" da dinecek elbette (umarım anlaşılmasına yardımcı olmuştur) .
Ama o zamana kadar akreditasyonun zorunluluğundan değil, keyfiyetinden söz etmek mümkün.
Tabii bu gelişmeleri bizlerden daha çok akreditasyon sahibi olarak sizler takip ediyorsunuzdur.
Dikkat ettiyseniz aynı sonuca ulaşıyoruz.
AKREDİTASYON şu an için müeyyidesi (yaptırımı) olan bir ZORUNLULUK DEĞİL, İHTİYARİ (keyfi, isteğe bağlı) BİR SEÇİM KRİTERİDİR. İsteyen elbette bedelini ödeyerek seçebilir.
Saygı ile akreditasyon arasında ben her hangi bir ilişki kurmadım, ima da etmedim. Sanal ortamlardaki yazışmalarda yanlış anlaşılmalar olabilir.
Bu arada Üniversitelerin akreditasyonu konusuna gelince;
Bu bilgi için Eser KARA' ya gerçekten çok teşekkürler. Bu arada dünyada ve ülkemizde akreditasyon ilk olarak ne zaman uygulanmaya başlamış?! Bureau Veritas, Det Norske Veritas, ABS, DIN, TSE vb. kurumlar ilk olarak ne zaman akreditasyon ve standartlar oluşturmaya başlamışlar? Bunu gerçekten merak ettiğim için sordum. Ben 1828' lerde kalmışım. Ondan öncekileri kast ettiğimi farz edelim.
Netice de bizler ne kadar yazıp çizsek de okuyanlar kendi değerlendirmeleri ışığında hareket edeceklerdir.
Dediğin gibi "- Bu başlığın amacı, konu hakkında bilgisi olmayanlara tavsiyede bulunmak ve seçimlerine yardımcı olmak."
Umarım ve dilerim olmuştur.
Saygı, selam ve sevgilerimle,
NOT-1: Yaşım gereği 2. tekil şahısla hitap ettim. Bir kırgınlık yaratmak istemem. Özrümü kabul et lütfen.
NOT-2: Bu arada; "profesyonel olarak eğitmenlik yapmak" ile geçimini bu işten sağlamamak arasındaki ilişkiyi de anlamaya çalışıyorum.
Alıntı ile Cevapla