Arkadaşla vedalaşıp yoluma devam ettim. 550 km. daha sürerek gece vakti Hemedan’a ulaştım. Bu taraflarda da otel fiyatları yüksek olduğundan hostel, guesthouse falan aradım. Google da bir tane buldum, ara ara bulamadım. Hemen o civarda yaşlı bir amcaya adresi sordum, amca “ben biliyorum” dedi. Hemen yakınlarda bir binaymış. Motoru park edip amcanın peşine takıldım. Kısa bir süre sonra telefondaki guesthouse adresine geldik. Zile basınca evden yaşlı bir çift çıktı. Beni getiren amca ile biraz konuştuktan sonra, uzun bir süre önce guesthouse un buradan taşındığını söylemişler. Beni getiren amca da dert etti kendine, “yakınlarda bir tane daha var” dedi. Yine düştüm peşine gittik orası da doluymuş.
Amcaya “boş ver ben kendi başımın çaresine bakarım” dedim ama amca beni bırakmıyor. “bize gedek, bize gedek” diye adte yalvarıyor bana. Ben de tanımadığım insanların evinde kalmayı hiç sevmem. “amca ben otelde kalırım” dedim, tamam dedi. Kendi arabasını aldı, beni takip et dedi. O önde ben arkada motorla takip ediyorum. Şehir merkezine yakın bir yerde otele geldik. Otelde yer var, fiyatta güzel ama park yeri yok, sokağa park etmem gerekiyor. Orada takılan tipleri de gözüm tutmadı, amcaının da içine sinmemiş ki burası olmaz dedi. Başka otele geçtik orda da yer yok. Amca yine “bize gedek, bize gedek” demeye başladı. Ben de baktım kaçarı yok “tamam” dedim. Amca epey sevindi. Tekrar geri döndük amcanın evine geldik. Eşini kaldırıp bana güzel bir yemek hazırlattı sağolsun. Amcayla biraz muhabbet ettik. Amcanın ismi Rıza’ymış kendisi Türkmen ve emekli sınıf öğretmeni, eşi ve kızıyla burada yaşıyor. Çok fazla Türkçe bilmiyor ama dediklerinin çoğunu anlıyorum, ama o benim dediklerimin çoğunu anlamıyor. Ama yine de güzel anlaştık. Bana güzel bir yer yatağı hazırladılar, şerbetlerimizi içtikten sonra hemen yatıp uyudum.
Alıntı ile Cevapla