artık yola çıkma zamanı geldi. aslında niyetim sahilden değil de iç bölgelerden, yaylalar üzerinden silifkeye ulaşmaktı ama saat biraz geç oldu. en azından silifkeye kadar gidip ertesi gün rahat rahat gezmek istiyorum.
silifke yolundan manzaralar. benzin molası hariç, eşsiz virajlarda biraz korkarak ama çok da zevk alarak geçiyorum. silifkeye 40 km kala bir mola veriyorum. hava tam kararmışken de silifkedeyim.
- "eksiklik kendi özümde..."
- "eksiklik kendi özümde..."
o akşamı, ucuz ve temiz silifke öğretmenevinde geçiriyorum. ertesi sabah erkenden yola çıkıyorum. iki seferdir gidemediğim uzuncaburç'a bu sefer gitmeye kararlıyım (o uzuncaburç'a gidilecek!). daha öncede bir kısmını geçtiğim silifkenin dağ yollarına vuruyorum kendimi. tarihi eserleri ve manzarayı görüntüleyerek uzuncaburç'a ulaşıyorum:
- "eksiklik kendi özümde..."
uzuncaburç çok keyiflendiriyor beni. tarihle insanlar içiçe yaşıyorlar. orada yaşayan teyzeler, hemen oracıkta ördükleri patik vb. el emeklerini gelenlere satıyorlar. danamayıp birkaç patik aldım ama fotoğraflarını çekmeyi akıl edememişim.
- "eksiklik kendi özümde..."
toprağı birkaç metre kazsanız tarihi eser fışkırır! bu fotoda gördüğümüz de muhtemelen bir kapı:
sahne sarhoşluğu(aslında başka bir ismi vardı bunun ama hatırlayamadım şimdi) başladı herhalde bende. görünce dayanamıyorum, patlatıyorum bir arya daha!(neyseki duyma çevrede kimse yok, duyma kaybına uğramıyor kimse!)
kalıntıları dolaştıktan sonra kuleye de uğruyorum ve çevresini dolaşıyorum:
üzüm bağları. eski roma yolu da bu bağların yanından geçiyor ama roma yolu denecek bir şey yok ortada. sadece toprak bir yol. birkaç km yürüdüm bir şey bulurmuyum diye. maalesef, roma yolu tabelası dışında bir şey bulamadım. kimbilir belki daha aşağılarda taştan bir roma yolu vardır hala!
uzuncaburç gezim bittikten sonra niyetim sahile dönmeden üst taraflardan, kızılgeçit'e de uğrayarak mersin tarafında bir yerlere inmek. yol sorup öğreniyorum. aynı zamanda akşama kadar yağmur beklendiğini ve acele etmem gerektiğini de öğreniyorum!
dümdüz yaylalardan geçerek kızılgeçit'e inen oldukça dik bir yola geliyorum. kestirmeden inmek gibi bir şey bu. dümdüz giderken bir anda yol kesiliyor ve inmeye başlıyorsunuz!
- "eksiklik kendi özümde..."
kızılgeçitte dinlendikten sonra gideceğim yol:
buraya kadar yağmura yakalanmadan gelebildim. alabalık restorantlarının tabelası olan dere kenarında stabilize bir yola sapıyorum ve araç tamiri yapan üç kişiye nerede alabalık yiyebileceğimi soruyorum. birilerine sormak zorundayım çünkü gördüğüm ve daha önce tavsiye edilen restorant kapalı. görünürde başka bir yer de yok. dayılardan biri kaç kişi olduğumu soruyor. tek başınayım deyince, nereden geldiğimi soruyor. anlatıyorum durumu. iyi hadi o zaman doyuralım senin karnını diyor ve elli metre ilerideki restorantına gidiyoruz. normalde tek kişi için bu saatte uğraşmayız diyorlar ama benim halimi ve yaptığım yolu duyunca, bir güzellik yapıyorlar. iyi ki yapıyorlar çünkü tam biz oturmak için restoranta girdiğimizde bir dolu başlıyor ki öyle böyle değil! yağmur sonunda beni yakaladı. öyle bir yağmur yağıyor ki yolda yakalanmış olsam, yağmurluğu giyene kadar on kere ıslanmış olurdum! bir yandan seviniyorum ve şaşırıyorum birkaç dakika ile ıslanmaktan kurtuldum diye ama bir yandan da düşünüyorum o yokuş nasıl çıkılacak diye!
restorantın sahibi de takılıyor arada, bak almasam ben seni sucuk olmuştun diye!
yağmur tüm şiddetiyle yağıyor. bazen avcum kadar dolu bazen de çakıl taşı şeklinde dolu atıyor. yaklaşık üç saat boyunca kesintisiz ve aralıksız sağanak yağış vardı. TA yı yağmur yokken bulabildiğim en sağlam yere bırakmıştım ancak sular altını oymaya başladı. tedirgin oluyorum. "yusuf" yine yanımda! yağmurun şiddetinin makul seviyelere indiği bir zamanda koşup yağmurluğumu alıyorum ve TA yı düz ayak suların etkilemeyeceği bir yere bırakıyorum. böyle yağmaya devam ederse bu dere yatağında pek öyle bir yer kalmayacak gerçi!
- "eksiklik kendi özümde..."
yemek, çay ve güzel bir muhabbetten sonra iyice dinlenmiş hissediyorum kendimi. yağmurun duracağı yok ama şiddetini azaldı artık. yola çıkma zamanı. dere yatağının yanındaki stabiliteden (ki yakın zamanda dere taşdığı için bu hale gelmiş burası) tedirgin ama keyif de alarak geçiyorum.
yağmur altında, düşük hızlarda o yokuşu tırmanıyorum. daha sonra kimi zaman virajlı kimi zaman da düz yayla yollarında ilerliyorum. zemin asfalt ama köstebek yuvası gibi. TA sık sık dans eder gibi yalpalıyor. hızım 50 yi geçmiyor. lastiklerden mi, yükten mi, yoksa ön tekerlekteki bir dengesilikten mi böyle yalpalıyorum diye merak ediyorum. erdemli yoluna, yani anayola çıkınca farkediyorum ki hiç biri değil! asfalttan dolayı TA dans ediyormuş. erdemliye inip mersin'e ulaşıyorum. 5 yıldızlı otel kalitesine yakın ve haftaiçi olduğu için yer bulabildiğim mersin öğretmenevine yerleşiyorum. yorgunum ama çok çok mutluyum ve huzurluyum.
enduroist, mersin sahilinde!
bir gün iznim kaldı ve önümde 550 kmlik otoban yolculuğu var. sıkıntıdan ve gereksiz masraftan başka bir şey değil otoban yolculuğu ama yapacak bir şey yok. son günüm ve ertesi gün iş var. istemesem de eve dönmek zorundayım. led farlarımdan birinin yolda yine kopması dışında bir aksilik yaşamadan akşamüstü eve ulaşıyorum. yaklaşık 1700 km yol ve hiç bir zaman unutmayacağım kadar güzel anılar geride kaldı artık...
son olarak: ermenek kampında emeği geçen, tanıştığım, hatırladığım ya da hatırlayamadığım, yol arkadaşlığı yaptığım ya da canını sıktığım, bana yardım eden, yol gösteren herkese tekrar teşekkür ederim. sıtkı başkan, mehmet abi, sertaç ve ali güntekin'e de ayrıca teşekkürü borç bilirim...
sürç-i lisan ettiysek, affola!
- "eksiklik kendi özümde..."
Yetkileriniz
Alıntı ile Cevapla
